morze, jeziora, góry, Polska
23 lipiec 2013r.
BIAŁOGÓRA leży na skraju Wierzchuciń-skich Błot, 6 km na północny zachód od Wierzchucina. Mimo tak niewielkiej odległości nie ma bezpośredniej drogi łączącej obie miejscowości Zabytkowy pałac w Prusewie - asfalt do Białogóry odchodzi od szosy Puck-Słupsk w niewielkim Słuchowie. Białogóra jest typowym letniskiem ożywającym latem. Działają tu pola namiotowe, ośrodki kolonijne i prywatne pensjonaty. Do renomy Białogóry przyczynia się stadnina koni o takiej samej jak wieś nazwie. Pierwszy raz osada pod niemiecką nazwą Weissenberg odnotowana została w roku 1414. Jako własność książęca dzierżawiona była przez szlachtę z okolicznych majątków. W 1627 roku na wysokości Białogóry rozegrała się bitwa morska między Szwecją a Polską. Choć przed rokiem 1945 przyjeżdżali tu turyści, Białogóra nie miała rangi kąpieliska. Związane było to także z bliskością polskiej granicy i stacjonującymi w okolicznych lasach formacjami wojskowymi. Turyście odwiedzającemu Białogórę poza plażą (odległą od wsi o prawie 1 km) polecić można też atrakcje przyrodnicze - dwa rezerwaty oraz mało znane, niewysokie wydmy w nadmorskim lesie, na zachód od wsi. Pierwszy z rezerwatów, o nazwie Białogóra, obejmuje kompleks łąk i lasu na wschód od letniska, chroniący nadmorski bór bagienny z reliktami roślinności typowej dla zbiorowisk atlantyckich. Drugi -Źródliska, położony jest koło leśniczówki Górczyn, wśród niewielkich pagórków (przy drodze kierunkowskaz: Punkt Czerpania Wody). Na wschód od Białogóry od kilku lat działa nieformalna plaża dla naturystów, próbująca konkurować z tą w Dębkach. DĘBKI, leżące u ujścia Piaśnicy, są turystycznym centrum gminy Krokowa. Przez wieki były maleńką rybacką osadą podległą klasztorowi w Żarnowcu. Od nazwiska jednej z tych rodzin - Dębków, utworzono jej nazwę. Już przed wojną usytuowane przy samej granicy Dębki stały się zacisznym letniskiem, do którego przyjeżdżała „śmietanka towarzyska", głównie z Poznania. Od kilkunastu lat Dębki nie są już spokojnym nadmorskim kąpieliskiem, a tłumy przemieszczające się tu z powodzeniem mogą konkurować z sopockim deptakiem. Za to po sezonie Dębki urzekają spokojem i wszechwładną przyrodą, której towarzyszy szum morza. Latem można tu i przenocować, i się zabawić, i coś zjeść, przez resztę roku jednak jest się zdanym na własne siły. Jedynym zabytkiem jest tu piękny drewniany kościółek i stanowiący z nim jeden budynek ośrodek rekolekcyjny księży zmartwychwstańców, wybudowany w 1935 roku. W ostatnich latach zakonnicy wznieśli też po sąsiedzku szachulcowy obiekt rekolekcyjny. Wartość architektoniczną mają także niektóre prywatne domy letniskowe, z których na uwagę zasługuje stara checz rybacka (nr 24) oraz dworek poznańskiego naukowca prof. Wrzoska z lat 30. (usytuowany na zachodnim krańcu wsi oryginalny dworek znajduje się w głębi parceli, a bliżej drogi stoi współczesne skrzydło). Odwiedzając Dębki, koniecznie należy zobaczyć ujście Piaśnicy do morza. Jest jedyną z większych kaszubskich rzek, której ujścia nie objęto betonowymi opaskami. Zależnie od kierunku i siły wiatru „koniec" rzeki przesuwa się wzdłuż brzegu w promieniu ok. 50 metrów, a w czasie sztormów morska woda wylewa się Piaśnicą na położone za przybrzeżnymi wydmami łąki i las. Na zachód od ujścia Piaśnicy funkcjonuje od lat największa bodaj w Polsce plaża naturystów. ODARGOWO to rolnicza wieś położona przy szosie łączącej Dębki „ze światem". Przez wieki historia tej wsi też ściśle związana była z klasztorem w Żarnowcu. W XIX wieku tutejsze grunty zostały częściowo rozparcelowane, co zapoczątkowało rozwój miejscowości. W latach 80. XX wieku na południe od starego Odargowa osiedlono mieszkańców Kartoszyna (miejscowości, w której zaczęto budowę elektrowni jądrowej Żarnowiec). Do dziś łatwo rozpoznać wzniesione przez państwo zabudowania kartoszynian - szachulcowe budynki z błękitnymi dachami. Mimo położenia kilka kilometrów od morza, Odargowo powoli staje się także wsią letniskową. Jedyną atrakcją Odargowa jest największy głaz narzutowy na terenie powiatu puckiego - Stojący (znajduje się ok. 1 km na północny wschód od wsi, przy zielonym szlaku pieszym). Gtaz ma 3,5 m wysokości i ponad 20 m obwodu. W XIX wieku odłamano znaczną część kamienia i użyto do budowy pobliskiej drogi.